Użycie podrobów jest powszechne w wielu kuchniach regionalnych. Wszędzie tam gdzie jada się mięso, starano się wykorzystać wszelkie dobrodziejstwa płynące z posiadanego zwierzęcia. Podroby jada się smażone, gotowane, duszone, jako pasztety, ale też jako zupy. Przykładową gęstą zupę stanowią "flaki". W polskiej tradycji kulinarnej znane od XIV wieku, ale powszechne są także w innych krajach - Czechach i Słowacji (z kminkiem), Austrii (z octem winnym), Węgrzech (z papryką), Turcji (z czosnkiem, octem i cytryną), Francji (z cydrem i calvadosem), w Portugalii (z fasolą), w krajach azjatyckich i we Włoszech - o czym dziś napiszemy. W każdym kraju są trochę inaczej podane, inaczej doprawione, ale zamysł potrawy jest zbliżony. Podstawą flaków są skrawki żołądków wołowych lub cielęcych. Dopuszcza się także użycie żołądków jelenia, daniela i łosia (!).

Witam na kolejnym naszym wirtualnym spotkaniu. Zabieram Was na kulinarną podróż po Księstwie Danii. Tym razem chciałbym przybliżyć Wam jedną z kultowych potraw wojowniczych Wikingów, którą dziś serwuje się podczas świąt i rodzinnych spotkań.
Kuchnia skandynawska to ogólne pojęcie dla kuchni krajów nordyckich - szwedzkiej, norweskiej oraz duńskiej. Cechą wspólną jest umiejętność wykorzystywania i tworzenia potraw ze składników dostępnych dookoła, przystosowanych do środowiska i klimatu. Jada się wiele ryb, ale także mięsa zwierząt hodowlanych, takich jak wieprzowina.

Tradycyjne potrawy duńskie nie są bardzo skomplikowane. Ponadto, Duńczycy jako naród oszczędny, wykorzystują wszystkie części mięsa w myśl tego, że nic nie może się zmarnować. Typowe dania duńskie, ze względu na swą prostotę, rzadko są znane na świecie. Zwłaszcza, że wiele kuchni innych narodów wykształciło podobne menu. Jednakże istnieją produkty, które nieodzownie kojarzą się z tym krajem.

Tak jak w innych północnych krajach Europy, również w Danii, do przygotowania potraw używa się niewielu przypraw. Nie da się obejść bez podstawowych: soli, pieprzu, czosnku, gałki muszkatołowej, oraz świeżych ziół - pietruszki, koperku i szczypiorku.

Iga twierdzi, że nie ma talentu do pieczenia ciast, więc tym razem o przygotowanie deseru została poproszona żona Macieja - Paulina... Mimo braku pełnosprawnego piekarnika, podjęła próbę upieczenia ciasta marchewkowego. Starła 3 marchewki, dodała przesianą wcześniej mąkę (1 i 1/3 szklanki) wraz z proszkiem do pieczenia (2 łyżeczki). Do całości wsypała cukier waniliowy (1 opakowanie) oraz cukier zwykły (1 i 1/3 szklanki), przyprawiając odrobiną soli (1 łyżeczka) oraz cynamonem (3 łyżeczki), a także dolewając szklankę oliwy extra virgin z odmiany Arbequina. Zawartość miski połączyła w malakserze z ubitymi jajkami (3 szt.) oraz dodała 100 g migdałów w płatkach. Powstałą masę przelała do formy i piekła prawię godzinę w temperaturze 170 stopni. Po przestudzeniu ciasto zostało posmarowane polewą składającą się z białego serka śmietankowego (200 g), masła (100 g) i cukru pudru (0,5 szklanki). Ser należy utrzeć z cukrem i dodać roztopione w rondelku masło.

Dnia 2 marca odbył się kolejny klub kolacyjny Wino Na Widelcu. Tym razem pochyliliśmy się nad kieliszkami wina z Puglii, a także nad tamtejszą kuchnią. Dzięki wsparciu merytorycznemu zaproszonego gościa mieszkającego w Puglii - Tomasza Topolewskiego - mogliśmy odtworzyć klimat południowo-wschodnich krańców Italii.
Rozpoczęliśmy od Prosecco, jedynego wina, które nie pochodziło z Puglii. Wprawiło ono gości w błogi nastrój i przeobraziło kolację w jedną dużą biesiadę. Oby wszystkie spotkania tak się zaczynały. Na stole pojawiły się przysłane przez Tomasza przekąski: suszone pomidory, jabłuszka kaparowe, antipasto capricioso, oliwki leccine a także sześć rodzajów warzywnych pate (pomidorowa, pikantna warzywna pizzica pizzica, z karczochów, z cime di rape, z bakłażanów i z oliwek). Posmarowana pate ciepła bagietka smakowała przecudownie. Do przekąsek zaproponowaliśmy miejscowy puglisjki szczep Bombino. Wino rześkie, soczyste, ale neutralne w smaku. W charakterze podobne do Trebbiano. Świetnie komponowało się z rozmaitymi warzywnymi smakami. Renesansowe mury Museum Cafe, wesoła atmosfera wspomagana winem, chrupiąca i ciepła bagietka oraz oryginalne antipasti sprawiły, że poczuliśmy się we Włoszech.